„Kako si ti ušao”? “Šifra Simo”! Na ulazu u industrijsku školu dežurni milicioner je bio naš komšija Simo. Stanovao je u „milconerskoj”, pa je nas iz te zgrade puštao „onako”. Bio on u službi ili ne, bio bi tu Simo zajedno sa Nezirom. Ko je bio Nezir? Čovjek iz Nemile koji je obično, kao i Simo, bio na ulaznim vratima gdje su se održavale igranke. Vrijeme – prva polovina lijepih sedamdesetih.
Radnja se dešava u holu industrijske škole, idealnom mjestu za ovakve stvari. Akter u holu je zenička omladina od osamnaest pa nadalje. Iz predvorja pa u hol, koji je prostran i zauzima dobar dio površine ispod dvorane na spratu. Od ulaza, na desnoj strani, skroz na kraju, smještena je bina za muzičare, pop i rock grupe koje su gostovale u Zenici. U sredini hola smještena je statua „mislioca”, a okolo sale bile su klupe za sjedenje. Ispred drvene bine je neoznačeni prostor za ples, diskretan, vrlo malo osvijetljen. Moglo se sjediti i na stepenicama za na sprat, koje su se nalazile odmah od ulaza desno, tik uz „mislioca”.
Dežurni u sali je Tomo, čovjek koji je svirao trubu u duvačkom orkestru i koji je uz dobru kapljicu volio objašnjavati muzičke prelaze: “pijano, pijanisimo”, lagano, još lakše… okupljenoj omladini oko sebe. Od „službenih” lica, tu je cijela ekipa: Simo, Nezir i Tomo, plus organizatori koji su bili neprimjetni. Omladina je dolazila u grupama. Raja iz Crkvica, Pionirske, Odmuta, Jalije, Nove Zenice, C naselja, Blatuše, Čaršije, Travničke, Brista, Carine, Tetova, Kanala, Radakova… I svi su imali svoje „vođe”, istaknutije poznavaoce pop i rock muzike, koji su dokazivali kolekcijama sa zavidnim brojem albuma tada popularne muzike, kod nas i u svijetu. Iz Crkvica su: Hiso, Seno, Ćata, Tončo, iz Pionirske, Željko i Goran, sa Odmuta Salih, sa Jalije Marić, Braco…,iz Nove Zenice, Miro Vinduška, C naselja Giga, Blatuše, Švabo i Garan, iz Čaršije Braki i Josip, iz Travničke je Hilmo, sa Brista Zlatko, sa Carine, Bobo, iz Tetova, Jasma, sa Kanala, Patak, iz Radakova Stanko i Vele, sa Hamide je Džimi…
Na sceni, najčešći gost je grupa „Jutro“, grupa sastavljena od muzičara koju je formirao Ismet Arnautalić, 1971. godine, a sačinjavali su je Zoran Redžić, Goran Matrak bubnjevi, Zlatko Hodnik pjevač, Goran Bregović, lider! Pjevač Željko Bebek se pridružuje grupi 1972. godine. Pjesme „Patim evo deset dana ” i „Ostajem tebi”, slušale su se te godine u „Industrijskoj”, da bi početkom 1974.godine, promjenom imena u „Bijelo dugme”, pristigli i novi hitovi: „Kad bih bio bijelo dugme“, „U subotu mala“, „Na vrh brda, vrba mrda“, „Hop cup“, 2Ove ću noći naći blues“, „Glavni junak jedne knjige“, „Da sam pekar“, „Selma“…, bili su to hitovi koji su odzvanjali holom industrijske, uz koje su se sklapala nova poznanstva, a pozivom na ples počinjalo „zabavljanje”, počinjale nove ljubavi. Ljubavi iz Blatuše i Crkvica, sa Jalije i iz Travničke, saOdmuta i Nove Zenice, iz Pionirske i sa Brista…, uz poistovjećivanje sa likovima iz pjesama i to ono iskreno, svojstveno za to doba.
Pored grupe „Bijelo dugme”, u industrijskoj su nastupali i „Zlatni akordi” sa solistom Zdenkom Juranom i hitovima „Dah tišine”, „Tvoj osmijeh”, „Ti to znaš”…, grupa „Novi akordi”, a poslije „Drugi način” sa hitovima „Zašto plačeš sad”, „Jedan pogled i more”.., Josipa Lisac sa pjesmama iz albuma „Dnevnik jedne ljubavi”.
Josipina frizura ostavila je traga u Zenici, jer je poslije njenog gostovanja u industrijskoj, puno djevojaka iz Zenice nosilo istu frizuru. Josipina susretljivost, druženje sa djevojkama, u pauzama svirke, bili su zapaženi kao nešto pozitivno za jednu muzičku veličinu tog doba. Ona i njen Karlo Metikoš, baš isto kao Gabi i Arsen.
Od zeničkih muzičara, gitare su uzimali Marić i Giga, Pešo bubnjeve, pa su u pauzi kada se „odmaraju” Goran i kompanija, svirali nešto za svoju dušu, da bi na instrumentima i uz ozvučenje gostujuće grupe uživali u kvaliteti instrumenata, na oduševljenje prisutnih u industrijskoj, jer ipak su to bili naši momci. Povremeno je nastupala i „ZE” grupa sa Vedom Hadžiabdićem na čelu, onim gitaristom koji je svoju karijeru nastavio u „Teškoj industriji”.
Djevojke koje su dolazile u industrijsku, bile su posebna priča. Prave ljepotice, sa hipi detaljima na sebi. Majica ofarbana u kućnoj radinosti, zaveži majicu konopcem i stavi u posudu sa bojom, pa se dobiju oni nepravilni krugovi na majici. Duge suknje od indijskog platna, ručno rađeni nakit od kože, sa raznobojnim staklenim kuglicama, prstenjem od srebrne žice. Frizure koje su podsjećale na Dženis, trapez farmerke sa širokim pasom, namjerno izblijedjele ribaćom četkom. Majice kratke u pasu, kratkih rukava, a na nogama čizme „kanađanke”, pa iako je ljeto, sandale „isusovke”. Tu je bio okačen i pokoji bedž ručne izrade, od velikog dugmeta sa nekom porukom, porukom mira i ljubavi.
Lik Če Gevare bio je čest na majicama, jer tadašnja generacija je na neki način izražavala revolt, ali ne prema društvu u kojoj je živjela. Na taj način su davali podršku zemljama koje su se revolucijom oslobađale od vjekovne torture stranaca prema njima. Kroz način oblačenja mogla su se vidjeti, istina, sa tadašnjeg aspekta, razmišljanja i stavovi sudionika tog doba. Ali, tako se razmišljalo 24 sata, a ne samo na igranci u industrijskoj. Mir i ljubav 24 sata dnevno, i to sve u cvijeću. A poznanstva iz industrijske imala su svoju posebnu priču, priču svojstvenu samo tom jedinstvenom zeničkom mjestu.
Ako bi se dvoje i upoznali na igranci, nije to bilo tek tako, svemu je prethodilo jedno vrijeme „gledanja”, koje se ljubomorno čuvalo od svoje raje, tako da kad bi novi, tek zaljubljeni par izlazio iz industrijske, bilo bi pravo iznenađenje i za mušku i za žensku raju, jedne i druge strane. I za divno čudo, te su veze trajale mnogo duže nego obično. Tajna je bila u tom prethodnom „gledanju“, pozivu na ples, upoznavanju, jednostavno – u okruženju, mjestu i vremenu.
Dosta mladih, prisutnih ovim igrankama, bilo je sa završenom srednjom školom, već zaposlenih, sa platom koja im je davala mogućnost da sebi priušte modernu odjeću, sašivenu kod „Šetlanda”, ili maksi kaput od čohe sašiven kod krojača Salčinovića, ili cipele „brukserice” kupljene u „Antilopu”.
Kada je napolju kiša, nosile su se na cipelama kaljoše, gumene natikače koje su čuvale cipele od vode. Pored mogućnosti za kupovinu odjeće i obuće, ostajalo je novaca i za kupovinu gramofona, iako uglavnom domaće proizvodnje: Trubadur, Iskrafon, Travijata…, kao i za kupovinu LP ploča, na prvom spratu Robne kuće.
Mnogi od prisutnih bili su na studijama u Sarajevu, jer je u to doba, u Zenici bio samo Metalurški fakultet, tako da su i oni donosili svojevrsne, kako modne, tako i muzičke novitete iz glavnog nam grada. Ipak je najvrijednije u svemu tome što se dešavalo u industrijskoj, bila velika sličnost među prisutnima, u razmišljanju, ponašanju, odijevanju, stavovima, a najposlije i u međusobnom poštivanju. Što bi danas rekli, hemija je radila svoje.
Autor: Ibrahim Emić
Kontakt sa portalom Zenicablog možete ostvariti:
email: [email protected]
Viber poruke: +387 60 355 8888
Facebook Inbox: https://www.facebook.com/Zenicablog/
Twitter: https://twitter.com/Zenicablog2010
